گلدان

در آن مراسم آقای عسکری نامی برایمان صحبت کردند ...

برادر ایشان در سن نوجوانی شهید شده بود ...

ایشان با خضوع و فروتنی خاصی برایمان صحبت کردند و گوشه هایی از وصیت نامه ی برادر شهیدشان را برایمان بازگو می کردند ...

یک جای حرف هایشان به اینجا رسیدند که شما که لیاقت حضور و زیارت این اماکن مقدس نصیبتان شده است باید سپاسگزار پدر و مادرهایتان باشید ...

ادامه دادند: قطعا در بین شما کسانی هستند که پدر و مادرهایشان هنوز به این سفر مشرف نشده اند ... بی شک کسانی هستند که پدرهایشان با قرض و وام پول این زیارت را فراهم کرده اند ... لذا شما وقتی به شهرتان و آغوش والدینتان برگشتید باید دست پدر و مادرتان را ببوسید ...

--- این حرف های واقعا مرا تحت تاثیر قرار داد ... درست است که پدر و مادرم به حج تمتع مشرف شده اند ولی فکر که کردم دیدم واقعا اگر دعای پدر و مادرم نبود به راستی من چگونه می توانستم در این سن به زیارت حرم حضرت محمد که آرزوی هر مسلمانی است و از آن مهم تر زیارت قبله ی مسلمین جهان ، مکه ی مکرمه مشرف شوم .

از این رو روزی که از سفر بازگشتم در آن های و هوی روبوسی و زیارت قبول گفتن اقوام و آشنایان به یکباره خم شدم و دست مادرم را بوسیدم ... اشک های مادرم جاری بود و از این حرکت من بسیار خرسند شد ... 

اما لیاقت بوسیدن دست پدرم نصیبم نشد ... هرکار کردم نتوانستم شرایطی را پیش آورم که دست این بزرگوار را ببوسم ...